Ελληνιστική Κοινή [περ.300 π.Χ.-300 μ.Χ.]
Με τις κατακτήσεις του Μέγα Αλεξάνδρου ο ελληνικός κόσμος και ο πολιτισμός του επεκτάθηκαν ως τις Ινδίες.
Η Αττική διάλεκτος ,που είχε μετατραπεί σε μια κοινή γλώσσα για τις διοικητικές ,διπλωματικές, εμπορικές ανάγκες όλων των Ελλήνων επεκτάθηκαν προκειμένου να καλύψει τις ίδιες τις ανάγκες ενός πολυφυλετικού κράτους με ποικιλία ομιλούμενων γλωσσών. Γενόμενη η ελληνική γλώσσα κοινό κτήμα ενός τεράστιου και πολυποίκιλου πληθυσμού, ήταν φυσικό να αλλοιωθεί η φωνητική της,να απλοποιηθεί η γραμματοσυντακτική της μορφή , να εμπλουτιστεί με νέες λέξεις και νέες σημασίες ,δάνειες ή μεταπλασμένες από δικές της αρχαϊκότερες .
Αυτή η νέα γλωσσική μορφή της ελληνικής , την οποία βλέπουμε εμείς σήμερα να σχηματίζεται και να χρησιμοποιήτε μέσα σε ένα διάστημα έξι αιώνων, κατά τους ελληνιστικούς χρόνους και ρωμαϊκούς χρόνους [3ος -4ος αι. π .Χ.], την ονομάζουμε Ελληνιστική [ ή αλεξανδρινή ] Κοινή ή απλώς Κοινή.
Η Κοινή χρησιμοποιήθηκε τόσο στον προφορικό λόγο όσο και στον γραπτό λόγο. Αρχικά υιοθετήθηκε και από τον Χριστιανισμό για τη διάδοση της διδασκαλίας του στις λαϊκές μάζες ως τον 4ο αι.
Από τον 1ο αι. π.Χ. ,ωστόσο, αλεξανδρινοί λόγιοι ,γραμματικοί και ρητοροδιδάσκαλοι είχαν αρχίσει να διδάσκουν τη χρήση της αρχαίας αττικής διαλέκτου ,που γνώριζαν από τα κείμενα της κλασικής εποχής , πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα οδηγηθούν σε μια νέα λογοτεχνική άνθηση.
Οι αττικιστές , όπως ονομάστηκαν αυτοί οι συγγραφείς , με την αδιάλλακτη εναντίωσή τους στη ζωντανή,προφορική γλώσσα και την προσκόλλησή τους στη μίμηση της γραφής του 5ου αι. π.Χ. , επηρέασαν τους λόγιους όχι μόνο των πρώτων χριστιανικών αιώνων,αλλά και του Βυζαντίου, με αποτέλεσμα να προκληθεί έτσι ο γλωσσικός διχασμός, που σημάδεψε την ελληνική παιδεία ως τις μέρες μας .
Η Κοινή είναι σημαντική όχι μόνο για τους Έλληνες, καθώς αποτέλεσε τη πρώτη τους κοινή διάλεκτο και παραπομπό της δημοτικής ,αλλά και για τον Δυτικό πολιτισμό , για τον οποίο αποτέλεσε την lingua franca στην περιοχή της Μεσογείου.
Η Κοινή ήταν επίσης ανεπίσημα πρώτη ή δεύτερη γλώσσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ενώ στη Δύση σταδιακά εκτοπίστηκε από τα μεσαιωνικά λατινικά [τη λαϊκή Λατινική γλώσσα] ,στην Ανατολική παρέμεινε για αιώνες η καθομιλουμένη.
Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ
Κάποιοι λόγιοι όπως ο Απολλώνιος ο Δύσκολος χρησιμοποίησε τον όρο Κοινή αναφερόμενοι στην Πρωτοελληνική γλώσσα,ενώ άλλοι αναφερόμενοι σε οποιαδήποτε καθομιλουμένη μορφή της ελληνικής -δηλαδή-για τη γλώσσα που κατά περιόδους διέφερε από τη λόγια γλώσσα.
Όταν όμως η Ελληνιστική Κοινή έγινε και γλώσσα της λογοτεχνίας της εποχής της [δηλαδή γύρω στον 1ο αι. π. Χ.] ,τότε ο διαχωρισμός άλλαξε . Κάποιοι άρχισαν λοιπόν τότε να διαχωρίζουν τη γλώσσα ανάμεσα στην Ελληνική [σαν καθαρό απόγονο της κλασικής γλώσσας ,ως μετακλασική γλώσσα των λογίων ] και στην καθομιλουμένη από διάφορους λαούς ,του ελληνικού συμπεριλαμβανομένου.
Άλλοι επέλεξαν διαφορετικό διαχωρισμό και ανέφεραν ως Κοινή την Αλεξανδρινή [την περί της Αλεξανδρέων διαλέκτου] ή τη διάλεκτο της Αλεξάνδρειας ενώ άλλοι την σχεδόν παγκόσμια γλώσσα της εποχής.
ΤΥΠΟΙ
Η Ελληνιστική Κοινή παρουσίαζε ποικιλλία κατά τόπους, αλλά και ανάλογα με τη χρήση της. Ένας τύπος Ελληνιστικής Κοινής είναι η γλώσσα της Βίβλου. Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα της Παλαιάς Διαθήκης που έγινε γύρω στο 280 π .Χ. από λόγιους Ιουδαίους οι οποίοι μιλούσαν τα Ελληνικά, δείχνει την Ελληνιστική Κοινή της εποχής και της περιοχής τους.
Η Μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης έχει πολλά στοιχεία της Ελληνιστικής και είναι επηρεασμένη από τα Αραμαϊκά και τα Εβραϊκά , οπότε δεν είναι βέβαιο ότι αντικατοπτρίζει την καθομιλούμενη Ελληνιστική Κοινή και λείπουν για παράδειγμα "μεν" και "δε" ενώ αφθονεί ο ρηματικός "εγένετο"[ με τη σημερινή έννοια "έγινε"].
Εντούτοις , η μετάφραση αυτή εισήγαγε στοιχεία στην Ελληνιστική Κοινή και ακόμα και εξαρχής δεν ταυτιζόταν με την καθομιλουμένη ,κατέληξε να επηρεάσει τα τελευταία πολύ βαθιά.
Τα κείμενα της Νέας ή Καινής Διαθήκης που συντάχθηκαν τα περισσότερα εξαρχής στα Ελληνικά ,δίνουν στοιχεία για την Ελληνιστική Κοινή της δικής τους εποχής [1ος αι. μ.Χ.].
Η γλώσσα είναι αρκετά διαφορετική από της Παλαιάς Διαθήκης γιατί τα ελληνικά της Καινής Διαθήκης είναι πιο καθαρά Ελληνιστικά , δεν αποτελούσαν έργο μετάφρασης αλλά συντάχθηκαν εξαρχής στην Ελληνική.
Τα Ελληνικά των Πατέρων της Εκκλησίας αποτελούν το ένα τρίτο τύπο της Ελληνιστικής Κοινής που είναι πιο κοντά στη καθομιλουμένη της εποχής τους.
ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ VS ΑΤΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ
Οι περισσότερες διαφορές αφορούν σε απλοποιήσεις . Οι συγγραφείς χρησιμοποιούν λιγότερα επίθετα με ανώμαλα παραθετικά, αποφεύγουν επίθετα της τρίτης κλίσης όπως και μονοσύλλαβα ουσιαστικά επίθετα που έχουν ανώμαλη κλίση.
Αποφεύγουν επίσης, τα ρήματα εις -μι και πλάθουν ή βρίσκουν και χρησιμοποιούν ρηματικούς τύπους με την κατάληξη -ω. Επίσης, αντικαθίστανται οι καταλήξεις του αόριστου β' με τις καταλήξεις του αόριστου α'.
Στη σύνταξη του "ίνα" αντικαθιστά μια σειρά από συνδέσμους και απαρέμφατα. Γίνεται ευρύτερη χρήση των υποκοριστικών χωρίς όμως αυτά που έχουν την αρχική υποκοριστική τους έννοια [ π.χ. το παιδίον δεν είναι όπως στα Αρχαία Ελληνικά το μικρό παιδί, αλλά γενικά το παιδί].
Επίσης, επηρεασμένη από την αραμαϊκή γλώσσα , η Ελληνική Κοινή χρησιμοποιεί συχνά το "τότε" και τη φράση -κλισέ "και το δε".
ΑΤΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ
Με τις κατακτήσεις του Μέγα Αλεξάνδρου ο ελληνικός κόσμος και ο πολιτισμός του επεκτάθηκαν ως τις Ινδίες.
Η Αττική διάλεκτος ,που είχε μετατραπεί σε μια κοινή γλώσσα για τις διοικητικές ,διπλωματικές, εμπορικές ανάγκες όλων των Ελλήνων επεκτάθηκαν προκειμένου να καλύψει τις ίδιες τις ανάγκες ενός πολυφυλετικού κράτους με ποικιλία ομιλούμενων γλωσσών. Γενόμενη η ελληνική γλώσσα κοινό κτήμα ενός τεράστιου και πολυποίκιλου πληθυσμού, ήταν φυσικό να αλλοιωθεί η φωνητική της,να απλοποιηθεί η γραμματοσυντακτική της μορφή , να εμπλουτιστεί με νέες λέξεις και νέες σημασίες ,δάνειες ή μεταπλασμένες από δικές της αρχαϊκότερες .
Αυτή η νέα γλωσσική μορφή της ελληνικής , την οποία βλέπουμε εμείς σήμερα να σχηματίζεται και να χρησιμοποιήτε μέσα σε ένα διάστημα έξι αιώνων, κατά τους ελληνιστικούς χρόνους και ρωμαϊκούς χρόνους [3ος -4ος αι. π .Χ.], την ονομάζουμε Ελληνιστική [ ή αλεξανδρινή ] Κοινή ή απλώς Κοινή.
Η Κοινή χρησιμοποιήθηκε τόσο στον προφορικό λόγο όσο και στον γραπτό λόγο. Αρχικά υιοθετήθηκε και από τον Χριστιανισμό για τη διάδοση της διδασκαλίας του στις λαϊκές μάζες ως τον 4ο αι.
Από τον 1ο αι. π.Χ. ,ωστόσο, αλεξανδρινοί λόγιοι ,γραμματικοί και ρητοροδιδάσκαλοι είχαν αρχίσει να διδάσκουν τη χρήση της αρχαίας αττικής διαλέκτου ,που γνώριζαν από τα κείμενα της κλασικής εποχής , πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα οδηγηθούν σε μια νέα λογοτεχνική άνθηση.
Οι αττικιστές , όπως ονομάστηκαν αυτοί οι συγγραφείς , με την αδιάλλακτη εναντίωσή τους στη ζωντανή,προφορική γλώσσα και την προσκόλλησή τους στη μίμηση της γραφής του 5ου αι. π.Χ. , επηρέασαν τους λόγιους όχι μόνο των πρώτων χριστιανικών αιώνων,αλλά και του Βυζαντίου, με αποτέλεσμα να προκληθεί έτσι ο γλωσσικός διχασμός, που σημάδεψε την ελληνική παιδεία ως τις μέρες μας .
Η Κοινή είναι σημαντική όχι μόνο για τους Έλληνες, καθώς αποτέλεσε τη πρώτη τους κοινή διάλεκτο και παραπομπό της δημοτικής ,αλλά και για τον Δυτικό πολιτισμό , για τον οποίο αποτέλεσε την lingua franca στην περιοχή της Μεσογείου.
Η Κοινή ήταν επίσης ανεπίσημα πρώτη ή δεύτερη γλώσσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ενώ στη Δύση σταδιακά εκτοπίστηκε από τα μεσαιωνικά λατινικά [τη λαϊκή Λατινική γλώσσα] ,στην Ανατολική παρέμεινε για αιώνες η καθομιλουμένη.
Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ
Κάποιοι λόγιοι όπως ο Απολλώνιος ο Δύσκολος χρησιμοποίησε τον όρο Κοινή αναφερόμενοι στην Πρωτοελληνική γλώσσα,ενώ άλλοι αναφερόμενοι σε οποιαδήποτε καθομιλουμένη μορφή της ελληνικής -δηλαδή-για τη γλώσσα που κατά περιόδους διέφερε από τη λόγια γλώσσα.
Όταν όμως η Ελληνιστική Κοινή έγινε και γλώσσα της λογοτεχνίας της εποχής της [δηλαδή γύρω στον 1ο αι. π. Χ.] ,τότε ο διαχωρισμός άλλαξε . Κάποιοι άρχισαν λοιπόν τότε να διαχωρίζουν τη γλώσσα ανάμεσα στην Ελληνική [σαν καθαρό απόγονο της κλασικής γλώσσας ,ως μετακλασική γλώσσα των λογίων ] και στην καθομιλουμένη από διάφορους λαούς ,του ελληνικού συμπεριλαμβανομένου.
Άλλοι επέλεξαν διαφορετικό διαχωρισμό και ανέφεραν ως Κοινή την Αλεξανδρινή [την περί της Αλεξανδρέων διαλέκτου] ή τη διάλεκτο της Αλεξάνδρειας ενώ άλλοι την σχεδόν παγκόσμια γλώσσα της εποχής.
ΤΥΠΟΙ
Η Ελληνιστική Κοινή παρουσίαζε ποικιλλία κατά τόπους, αλλά και ανάλογα με τη χρήση της. Ένας τύπος Ελληνιστικής Κοινής είναι η γλώσσα της Βίβλου. Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα της Παλαιάς Διαθήκης που έγινε γύρω στο 280 π .Χ. από λόγιους Ιουδαίους οι οποίοι μιλούσαν τα Ελληνικά, δείχνει την Ελληνιστική Κοινή της εποχής και της περιοχής τους.
Η Μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης έχει πολλά στοιχεία της Ελληνιστικής και είναι επηρεασμένη από τα Αραμαϊκά και τα Εβραϊκά , οπότε δεν είναι βέβαιο ότι αντικατοπτρίζει την καθομιλούμενη Ελληνιστική Κοινή και λείπουν για παράδειγμα "μεν" και "δε" ενώ αφθονεί ο ρηματικός "εγένετο"[ με τη σημερινή έννοια "έγινε"].
Εντούτοις , η μετάφραση αυτή εισήγαγε στοιχεία στην Ελληνιστική Κοινή και ακόμα και εξαρχής δεν ταυτιζόταν με την καθομιλουμένη ,κατέληξε να επηρεάσει τα τελευταία πολύ βαθιά.
Τα κείμενα της Νέας ή Καινής Διαθήκης που συντάχθηκαν τα περισσότερα εξαρχής στα Ελληνικά ,δίνουν στοιχεία για την Ελληνιστική Κοινή της δικής τους εποχής [1ος αι. μ.Χ.].
Η γλώσσα είναι αρκετά διαφορετική από της Παλαιάς Διαθήκης γιατί τα ελληνικά της Καινής Διαθήκης είναι πιο καθαρά Ελληνιστικά , δεν αποτελούσαν έργο μετάφρασης αλλά συντάχθηκαν εξαρχής στην Ελληνική.
Τα Ελληνικά των Πατέρων της Εκκλησίας αποτελούν το ένα τρίτο τύπο της Ελληνιστικής Κοινής που είναι πιο κοντά στη καθομιλουμένη της εποχής τους.
ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ VS ΑΤΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ
Οι περισσότερες διαφορές αφορούν σε απλοποιήσεις . Οι συγγραφείς χρησιμοποιούν λιγότερα επίθετα με ανώμαλα παραθετικά, αποφεύγουν επίθετα της τρίτης κλίσης όπως και μονοσύλλαβα ουσιαστικά επίθετα που έχουν ανώμαλη κλίση.
Αποφεύγουν επίσης, τα ρήματα εις -μι και πλάθουν ή βρίσκουν και χρησιμοποιούν ρηματικούς τύπους με την κατάληξη -ω. Επίσης, αντικαθίστανται οι καταλήξεις του αόριστου β' με τις καταλήξεις του αόριστου α'.
Στη σύνταξη του "ίνα" αντικαθιστά μια σειρά από συνδέσμους και απαρέμφατα. Γίνεται ευρύτερη χρήση των υποκοριστικών χωρίς όμως αυτά που έχουν την αρχική υποκοριστική τους έννοια [ π.χ. το παιδίον δεν είναι όπως στα Αρχαία Ελληνικά το μικρό παιδί, αλλά γενικά το παιδί].
Επίσης, επηρεασμένη από την αραμαϊκή γλώσσα , η Ελληνική Κοινή χρησιμοποιεί συχνά το "τότε" και τη φράση -κλισέ "και το δε".
 |
| Ελληνιστική Κοινή Λαϊκή Γλώσσα Βλάχικα. |
Η Αττική διάλεκτος είναι σήμερα η πιο γνωστή από τις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους . Μιλήθηκε στην Αττική ,και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα. Από τις αρχαίες διαλέκτους είναι η πιο όμοια με τα μετέπειτα ελληνικά και είναι η τυποποιημένη μορφή της γλώσσας που μελετάται στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών.
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ
Η πιο πρόωρη καταγραμμένη ελληνική λογοτεχνία, που αποδόθηκε στον Όμηρο και χρονολογείται στον 7ο ή 8ο αιώνα π.Χ., δεν γράφτηκε στην αττική διάλεκτο, αλλά σε "παλαιά ιωνική".
Η Αθήνα και η διάλεκτός της παρέμειναν σχετικά σκοτεινές έως ότου οδήγησαν οι αλλαγές του πολιτεύματός της στη δημοκρατία το 594 π.Χ, την έναρξη της κλασσικής περιόδου και την άνοδο της αθηναϊκής επιρροής.
Η γλώσσα τής Νεοβαβυλωνιακής αυτοκρατορίας πιθανώς ήταν διάλεκτος της Αραμαϊκής, ενώ σταδιακά είχε ήδη γίνει προηγουμένως η διεθνής γλώσσα των συναλλαγών την εποχή της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας.
πηγή πληροφοριών ; wiki pedia
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ
Η πιο πρόωρη καταγραμμένη ελληνική λογοτεχνία, που αποδόθηκε στον Όμηρο και χρονολογείται στον 7ο ή 8ο αιώνα π.Χ., δεν γράφτηκε στην αττική διάλεκτο, αλλά σε "παλαιά ιωνική".
Η Αθήνα και η διάλεκτός της παρέμειναν σχετικά σκοτεινές έως ότου οδήγησαν οι αλλαγές του πολιτεύματός της στη δημοκρατία το 594 π.Χ, την έναρξη της κλασσικής περιόδου και την άνοδο της αθηναϊκής επιρροής.
Τα πρώτα εκτενή έργα της λογοτεχνίας σε αττικό επίπεδο είναι τα έργα των δραματουργών Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευρυπίδη, Αριστοφάνη και Μενάνδρου τον 5ο αιώνα π.Χ. Τα κείμενα του Αθηναίου φιλοσόφου Πλάτωνα χρονολογούνται επίσης από εκείνον τον αξιοπρόσεκτο αιώνα της λογοτεχνίας.
Οι στρατιωτικοί άθλοι των Αθηναίων οδήγησαν μερικούς που τους μελέτησαν παγκοσμίως να θαυμάσουν την ιστορία της γλώσσας αυτής, στην οποία είναι γραμμένα τα έργα του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα. Ελαφρώς λιγότερο γνωστοί επειδή είναι πιο τεχνικοί και νομικοί είναι οι λόγοι των ρητόρων όπως του Αντιφώντα, του Δημοσθένους, του Λυσία, του Ισοκράτη και πολλών άλλων.
Ο αττικιστής Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης (384-322 π.χ.), ο οποίος ήταν μαθητής του Πλάτωνα, χρονολογείται από την περίοδο στην οποία η κλασσική αττική εξελίσσεται στην κοινή Ελληνιστική.
ΑΡΑΜΑΪΚΑ
Η Αραμαϊκή είναι αρχαία γλώσσα του βορειοδυτικού σημιτικού κλάδου, η οποία συγγενεύει στενά με την εβραϊκή.
Το όνομά της προέρχεται πιθανώς από τη Βιβλική χώρα Αράμ-ναχαραΐμ που σημαίνει «υψίπεδο μεταξύ δύο ποταμών» (Ευφράτης και Τίγρης) και συνήθως αναφέρεται στην Άνω Μεσοποταμία ή, κατ’ άλλη άποψη, σε αρχαία ονομασία τής Συρίας.
Διάφορες διάλεκτοι της Αραμαϊκής συνεξελίχθηκαν με την Εβραϊκή σε μεγάλο τμήμα τής κοινής τους ιστορίας. Η ονομασία Παδάν-αράμ περιγράφει κυρίως την περιοχή γύρω από την πόλη Χαρράν στην Άνω Μεσοποταμία.
ΩΣ ΕΠΙΣΗΜΗ ΓΛΩΣΣΑ
Η γλώσσα τής Νεοβαβυλωνιακής αυτοκρατορίας πιθανώς ήταν διάλεκτος της Αραμαϊκής, ενώ σταδιακά είχε ήδη γίνει προηγουμένως η διεθνής γλώσσα των συναλλαγών την εποχή της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας.
Η Περσική Αυτοκρατορία που μερικές δεκαετίες αργότερα κυρίευσε τη Βαβυλωνία υιοθέτησε την αυτοκρατορική Αραμαϊκή ως επίσημη διεθνή γλώσσα της. Ο Ισραηλιτικός πληθυσμός, ο οποίος είχε εξοριστεί στη Βαβυλώνα από την Ιερουσαλήμ και από τα περίχωρα του βασιλείου τού Ιούδα, έλαβε την άδεια να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ και να ιδρύσει μια περσική επαρχία, η οποία συνήθως απεκαλείτο Ιουδαία.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Αραμαϊκή έγινε η διοικητική γλώσσα τής Ιουδαίας στις σχέσεις της με την υπόλοιπη Περσική αυτοκρατορία.
ΑΛΦΑΒΗΤΟ
Η αραμαϊκή έχει τα ίδια γράμματα στο αλφάβητό της με την εβραϊκή. Η αραμαϊκή γραφή εξελίχθηκε με τη σειρά της από τη χαναανική γραφή, αλλά οι δύο γραφές παρουσίασαν αξιοσημείωτη απόκλιση.
Κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., η δάνεια αραμαϊκή γραφή αναπτύχθηκε στη διακριτή τετράγωνη εβραϊκή γραφή (γνωστή επίσης ωςΑσσυριακή Γραφή, Ktav Ašuri), η οποία διασώζεται στους παπύρους τής Νεκράς Θάλασσας και είναι παρόμοια με τη γραφή που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα.
ΔΙΑΔΟΣΗ
Η αραμαϊκή διαδόθηκε και ως καθομιλουμένη. Πριν την χριστιανική περίοδο ομιλούνταν σε όλο το έδαφος μεταξύ Μεσογείου και μεσημβρινού και βορείου μέρους των αρμενικών ορεών και του Κουρδιστάν.
Ήταν μία από τις τρεις γλώσσες στις οποίες γράφτηκαν τα πρωτότυπα κείμενα της Αγίας Γραφής, και ειδικότερα στα συγγράμματα του Έσδρα, του Ιερεμία και του Δανιήλ.
Ήταν ομιλούμενη γλώσσα στην Παλαιστίνη μαζί με την εβραϊκή, την λατινική και την ελληνική και ήταν η γλώσσα την εποχή που έδρασε ο Ιησούς Χριστός και οι μαθητές του.
Η είσοδος της αραμαϊκής στην Παλαιστίνη έγινε αρχικά ως γλώσσα της διπλωματίας πριν την Βαβυλώνια αιχμαλωσία (6ος αι. π.Χ.) και μετά την επιστροφή των Εβραίων στα εδάφη τους άρχισε η διάδοση της στον λαό.
Κείμενα αραμαϊκά βρίσκονται διάσπαρτα από την Αίγυπτο έως την Κίνα και ήταν τόσο καλά ριζωμένη η γλώσσα αυτή, ώστε μόνο η αραβική κατόρθωσε να την εκτοπίσει με την εξάπλωση του αραβικού κράτους μετά τον θάνατο του Μωάμεθ.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ
Στην Τουρκία η διδασκαλία της αραμαϊκής στα συριακά μοναστήρια απαγορεύτηκε με διαταγή του υπουργείου παιδείας το 1997 με την αιτιολόγηση ότι οι Σύριοι χριστιανοί δεν αποτελούν αναγνωρισμένη μειονότητα και δεν απολαμβάνουν της προστασίας της Συνθήκη της Λωζάνης. Η απαγόρευση αυτή άρθηκε με δικαστική απόφαση το 2013.
 |
| Πάτερ ημών στα ασσυριακά [συριακά αραμαϊκά] |
 |
| Αραμαϊκό Αλφάβητο |
πηγή εικόνων: google images
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου