Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ, εάν επιλαθώμεθά σου ω Πάτριος Ποντία γη
(Λεωνίδας Ιασονίδης)
Η γενοκτονία έγινε από την κυβέρνηση των Νεότουρκων. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν η εκτόπιση , η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και πορείες θανάτου στην έρημο.
Εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή περίπου 326.000-382.000 Ελλήνων . Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα .
Κατόπιν εισήγησης του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου , η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994, και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Το 1998 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως «ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».
Η διαδικασία εξόντωσης των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου διακρίνεται ιστορικά σε τρεις συνεχόμενες φάσεις: από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ως την κατάληψη της Τραπεζουντας από τον ρωσικό στρατό (1914-1916), η δεύτερη τελειώνει με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1916-1918) και η τελευταία ολοκληρώνεται με την εφαρμογή του Συμφώνου για την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (1918-1923).
Κατά τον Α.Ι. Γαβριηλίδη:
«[…] 600 περίπου γυναικόπαιδα αιχμάλωτοι οδηγούνται εις το μίαν περίπου ώραν απέχον Τουρκικόν χωρίον Τσασχούρ, όπου οι μεν γέροντες και άοπλοι άνδρες κατακρεουργούνται θηριωδέστατα εις την πλατείαν του χωρίου, αι δε παρθένοι κόραι και γυναίκες ατιμάζονται. Εκείθεν οδηγούνται εις το Ινοζού, παρά τας όχθας του Άλυος, και κάτωθεν του Καπού-Καγιά και εσωκλείονται εις το χάνι του Κιολέογλου Λεφτέρ όπου φθάνει ο περιβόητος Σουπέ Ρεϊζή της Πάφρας Μεμέτ Αλής, προς τον οποίον γυναίκες τινές ετόλμησαν να διατυπώσουν παράπονα δια τας κακουχίας και ατιμώσεις τας οποίας έπαθον εκ μέρους των χωροφυλάκων και του στρατού.
»Επόμενον ήτο ν’ αποπεμφθούν σκαιότατα παρ’ αυτού, οπότε οι βιασταί των δυστυχών εκείνων γυναικοπαίδων ενθαρρυνθέντες περισσότερον εθεώρησαν επιτετραμμένον πλέον εις αυτούς πάσαν βίαν και παν όργιον, ασυστόλως και δημοσία...
Το μαρτύριον των μαζικώς εκτοπιζομένων πληθυσμών εικονίζεται σε επίσημες προξενικές εκθέσεις του 1916-1917. Η εφαρμογή αυτού του μέτρου αποφασίστηκε τον Ιούνιο του 1915 και άρχισε από την χερσόνησον της Καλλίπολης και τα παράλια του Ελλήσποντου, για να επεκταθεί στα νησιά της Προποντίδος, σ’ όλην την Μικράν Ασίαν και τον Πόντον».
Και φτάνουμε στη σήμερον ημέρα... Να μην τους δεχόμαστε, να τους εξευτυλιζουμε με λόγια υβριστικα και υψωνοντας το δάχτυλο ίσα στο πρόσωπο... Να γελάμε με την ίδια μας την γλώσσα.... Το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας να βγάζει το μάθημα από την Ιστορία... Και ερωτω γιατί ? Για να είμαστε φίλοι με τους βαρβαρους ? Να έχουμε φιλικές σχέσεις με ποιους ? Με αυτούς που δεν λυποντουσαν τα βρέφη ?.... Παιδοκτονοι, βιαστες, βαρβαροι αυτά χαρακτηριζουν τη φυλή αυτή που θεωρείται φίλους σας,γείτονες σας... Καθίστε να δίνετε αξία βλέποντας τούρκικα, το survivor στον εχθρο... Αυτός που ακόμα και ΤΩΡΑ έχει το θράσος να αποκαλεί εδάφη γεμάτο με αίμα, πόνο, σκλαβια δικά του... Αυτός που το μόνο που έφερε ήταν κακουχίες σε έναν λαό φιλόξενο, διαφωτιστικό, προοδευμενο, ένα κόσμο παραδεισενιο .....
Ανοίξτε το νου και κλείστε την τηλεόραση....
Πηγή :
Google images
YouTube
Wikipedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου